“Ik werk sinds 2001 bij Humanitas en ik wil hier graag blijven werken. Ons team is hecht en ik ben blij met mijn collega’s. Het goede van Humanitas vind ik dat ze uitgaan van de kracht van de mens en dat iedereen talenten heeft. Natuurlijk komen we veel mensen tegen met psychische problemen, maar ik kom ook mensen op straat tegen die ooit bij Humanitas hebben gewoond. Dan gaan de duimen omhoog en kletsen we bij.”
– Tristan
Mijn naam is Tristan. In mijn geboorteland zat ik in militaire dienst tot er een wisseling van de macht kwam. Dat betekende voor mij dat ik moest onderduiken. Ik ben aanvankelijk naar een ander deel van het land gegaan. Maar ik kende er niemand en dat bleek levensgevaarlijk te zijn. Ik besloot te vluchten naar een ander land. Via Tajikistan ben ik naar Kazachstan gegaan. Het maakt deel uit van Rusland en ik heb er drie jaar gewoond.
We zijn met z’n zevenen uit mijn geboorteland naar Kazachstan gevlucht. We werden over de grens gesmokkeld, een zware tocht vol risico’s. In Kazachstan was het een kwestie van overleven. Het is een gigantisch groot land en asiel aanvragen kennen ze niet. Ik heb mezelf daar in leven gehouden door te handelen; te kopen en te verkopen. Omdat ik daardoor met veel mensen in aanraking kwam, heb ik de taal geleerd. Toen ik in Nederland aankwam, sprak ik vloeiend Russisch, hoewel dat inmiddels behoorlijk is weggezakt.
Ik wilde een veilig land vinden, waar ik ook een toekomst had. Een reisagent vertelde over Nederland. Ik ben met twee anderen in Nederland aangekomen. Alles wat we in Kazachstan verdiend hadden, hebben we erin gestopt om hier naartoe te kunnen. Uiteindelijk zijn er vijf van een groep van zeven naar Nederland gekomen.
Eenmaal in Nederland heb ik zo snel mogelijk de taal geleerd. Tijdens die lessen hoorde ik van de zogenaamde ‘ID banen.’ Ik wilde graag werken en kwam via via in contact met de DCW bedrijven. Dat lukte, ik werd gedetacheerd bij Parkeerbeheer. Daar heb ik twee jaar gewerkt en daarna heb ik een jaar gewerkt bij de Stichting Veiligheidszorg als stadswacht/toezichthouder. Jammer genoeg werd mijn contract niet verlengd. Maar gelukkig kreeg ik door een advertentie op het Werkplein een baan bij Humanitas. Ik ben als slaapwacht begonnen. Het houdt in dat je verantwoordelijk bent voor de rust gedurende de nacht. Je bent alleen en als er iets gebeurt, moet je dat adequaat oplossen. Dat is heel leerzaam geweest, maar na die drie jaar was ik toe aan een dag-baan. Toen er een vacature kwam, heb ik daar meteen op gereageerd. Dat is gelukt.
Toen ik hier kwam, was ik nog niet getrouwd. Er moest eerst rust en stabiliteit in mijn leven zijn. Toen dat zover was, heb ik een vrouw gezocht. Ik kende mijn toekomstige vrouw uit mijn geboorteland. Zij was ook gevlucht en zat in Pakistan. Ik heb contact met haar gezocht en via mijn en haar familie een aanzoek gedaan. Ik wist niet goed hoe ik het moest aanpakken om haar hierheen te krijgen. Toen ik de papieren eindelijk voor elkaar had, werd alles stopgezet. Dat kwam door de aanslag op de Twin Towers in New York. Maar uiteindelijk lukte het. Ik moest naar Schiphol om haar op te halen. Het probleem was dat ik nachtdienst had. Dat heb ik mijn leidinggevende verteld en hij zei meteen: ‘Jij gaat haar halen en ik regel het hier.’ Hij heeft toen zelf de nachtdienst gedraaid. Daar heeft hij niks over gezegd en dat vind ik nog altijd heel bijzonder.
Ik werk sinds 2001 bij Humanitas en ik wil hier graag blijven werken. Ons team is hecht en ik ben blij met mijn collega’s. Het goede van Humanitas vind ik dat ze uitgaan van de kracht van de mens en dat iedereen talenten heeft. Natuurlijk komen we veel mensen tegen met psychische problemen, maar ik kom ook mensen op straat tegen die ooit bij Humanitas hebben gewoond. Dan gaan de duimen omhoog en kletsen we bij. Soms zien ze er zo goed uit dat het even duurt voor het kwartje valt. Het betekent dat wij ons werk goed hebben gedaan. Als mensen bij ons weggaan, zeg ik altijd: “Ik wil jou hier graag niet meer zien, maar wel weten hoe het met je gaat.”