“Ik kan niet, zoals andere meisjes, uitgaan en shoppen. Maar dat is niet erg, ik wil op eigen benen staan en mijn doel bereiken. Het werk komt niet naar je toe, daar moet je moeite voor doen. En ik wil heel graag in Nederland blijven, want ik voel me hier echt thuis.”
– Faith
Mijn naam is Faith. Ik ben gevlucht uit Somalië, waar ik geboren ben. In 2011 ben ik hier aangekomen, samen met mijn drie broertjes en mijn stiefvader. Mijn moeder kwam als eerste naar Nederland, daarna volgden wij.
Ik ben heel blij dat ik hier ben, het is voor mij een veilig gevoel om in Nederland te zijn. Vanaf het moment dat ik in Nederland aankwam, heb ik me zo snel mogelijk aangepast en de taal geleerd. Ik moest alles leren, want in Somalië ben ik nooit naar school geweest. Lezen en schrijven kon ik niet, dat heb ik hier geleerd.
Voordat ik bij Humanitas Onder Dak terechtkwam, heb ik op verschillende plekken in Nederland gelogeerd. Ik ben uit huis gezet omdat ik niet wilde trouwen met de man die mijn familie voor mij bestemd had. In onze cultuur moet je als meisje doen wat je gezegd wordt. Ik ben altijd lief geweest voor mijn moeder en mijn broertjes, maar ik wilde niet gedwongen worden om te trouwen. Ik ging naar school, wilde doorgaan met leren. Ik wilde een andere weg kiezen, aan een eigen toekomst werken. Twee jaar lang zwierf ik door het land, van de ene familie naar de andere. Omdat ik nooit wist waar ik terecht kon, had ik altijd mijn tas met kleren bij mij. Maar ik heb nooit één dag school gemist.
Op het ROC Aventus heb ik Niveau 1 gehaald. Daarna ben ik doorgegaan naar Niveau 2, Helpende Zorg & Welzijn op dezelfde school. Terwijl ik met die opleiding bezig was, zat ik in de Vrouwenopvang. Daarom heb ik Niveau 2 niet af kunnen maken. Er was zoveel gebeurd in mijn leven dat het teveel werd. Ik ben toen ook weer teruggegaan naar mijn familie, want zij misten mij en ik miste hen. Ik heb het wel geprobeerd maar het ging niet. Ze wilden mij nog steeds overtuigen om gehoorzaam te zijn aan onze traditie. Omdat ik dat nog steeds niet wilde, ben ik om twee uur s ’nachts uit huis gezet. Na eerst een uur op straat te hebben gelopen, heeft een kennis me destijds gelukkig opgevangen. Steeds logeerde ik bij andere vrienden en kennissen en in de Vrouwenopvang. Zo heb ik mijn diploma gehaald.
In Zwolle ben ik naar het ROC Deltion College gegaan. Daar heb ik alsnog mijn Niveau 2, Helpende Verzorging gehaald. Dat ik goed kon leren, wist ik al toen ik nog in Somalië woonde. Ik keek altijd mee met de anderen als ze aan het leren waren. Dat wilde ik ook, maar daar kreeg ik de gelegenheid niet.
Door een vriendin, ben ik bij Humanitas Onder Dak terecht gekomen. Ze zei: ‘Als je een eigen plek wilt om door te kunnen gaan, moet je hulp zoeken.’ Dat vond ik lastig. Ik wilde het alleen doen, maar alleen kom je er niet. Bij Humanitas Onder Dak zijn hele lieve mensen om me heen, die me helpen en met me meedenken. Ik ben op het ROC in Hengelo gestart met Niveau 3, Verzorgende –IG. Het is mijn droom om in een ziekenhuis te werken. Als klein meisje wilde ik dokter worden. Misschien zal dat niet lukken, maar ik ga door. Al moet ik dubbel hard werken om mijn doel te bereiken. Soms ben ik ontzettend moe, maar het is de strijd waard. Ik kan niet, zoals andere meisjes, uitgaan en shoppen. Maar dat is niet erg, ik wil op eigen benen staan en mijn doel bereiken. Het werk komt niet naar je toe, daar moet je moeite voor doen. En ik wil heel graag in Nederland blijven, want ik voel me hier echt thuis.
Humanitas Onder Dak is een organisatie op het terrein van maatschappelijke opvang, die vanuit humanistische grondwaarden hulp biedt aan personen die aansluiting bij de maatschappij zijn kwijtgeraakt of dreigen kwijt te raken.